Κι όλο θέλω




  Ό
λο θέλω να γράψω,
γι' αυτό... και 'κείνο...
μα ποιος θα νοιαστεί ;
κι όλο τ' αφήνω.

Μέσα μου κάτι με ενοχλεί
κάτι με τρώει...
Ν' αφήσω μια μικρή καταγραφή,
να τα θυμούνται... ένοχοι κι αθώοι.

Των φθόγγων η αρμονία
άτακτα ας κυλήσει,
για το στίχο μου αδιαφορία
αν ρίμα σωστή δεν βρίσκει.

Της ποίησης κανόνες,
συγχωρέστε με αν προδώσω...
Με κραυγές και με κορώνες,
το συναίσθημα άτεχνα αν δώσω.
ενοχικής αδιαφορίας θαμώνες.
Συγχωρέστε με...

Κι όλο ψάχνω...
λέξεις ακριβές χρειάζομαι,
για να σε συγκινήσω... αφού σ' οθόνες
έμαθες, 
        [τρόπο άλλον να βρώ,
για να σε συγκλονίσω χωρίς εικόνες,
πρέπει θαρρώ...

        Πού να βρω λόγια... 
        τον αθλητή του μπάσκετ, τον λεβέντη
        κανείς να μη ξεχάσει, 
        εκείνον... που στις μαγικές του "ρόδες",
        τ' ομορφότερο ζεϊμπέκικο μας χάρισε, 
        'κείνον... 
         που καλάθι να μην μπει δεν άφησε ! 

Ή μήπως, χαμένη μη πάει η γραφή
να περιμένω πρέπει,
του χρόνου τη κατάλληλη στιγμή
όταν οι άνθρωποι καλύτερα θ' ακούνε ;

Εκείνη της μάνας τη κραυγή,
ίσως πιο δυνατά ν' ακούσουν
που αφήνει τελευταία επιθυμία,
όταν για το παιδί της γίνεται θυσία,
και τα χρέη της πληρώνει με "ζωή"!

"Απ' το "σπίτι", κανείς μη βγάλει το παιδί,
κατάρα αφήνω και ευχή...”

Όταν καλύτερα οι άνθρωποι θ' ακούνε,
τη συμπονετικής τής πολιτείας δικαιολογία
που ως άλλος Πιλάτος θ' αποφανθεί:

“Η κατάσχεση αναβάλεται, παραμένει στην οικία
το παιδί, μέχρι νεωτέρας”,

Νίπτουσα χείρας... με υποκρισία.
______________________
Κάθυ Ματαράγκα, Ανέκδοτο,
*Πρωτοδημοσιεύτηκε με ψευδώνυμο Κάθυ Ματράκου
21/3/14 στο Scholeio.blogspot.gr


 έπεα.. μη πτερόεντα 

Σχόλια

ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ...

Ο Ναρκωμένος Νους δεν έχει κρίση, είναι προβλέψιμος και γι αυτό πολύ βολικός

Τερζόπουλος, Ο σύγχρονος πολιτισμός πέτυχε να καταστήσει τον άνθρωπο παθητικό

Εμπόριο συνείδησης

Διάβα να γίνει το νερό

Ερωτικό δίλημμα

Πού είναι το Κράτος ?

Το τελευταίο βλέμμα

Η Ελλάδα μοχλός για αλλότριους σκοπούς λόγω της αμυαλιάς των πολιτικών

Δεν έχω Παραμύθι

Το Κάλεσμα